باافلاکیان

اسماء ! از مادرمان چه خبر ؟

خواستم موضوع رو عوض کنم ، گفتم بچه ها غذا آماده ست ، سفره رو پهن کردم ،

یه نگاهی به من کردند ، گفتند : اسماء کی دیدی بدون مادر غذا بخوریم . . .

دگر طبیب برایم خبر نکن ...

درمان برای فاطمه ات بی اثر شده ...

-----------------------

-----------------------

او نفس می زد و زینب ز ِ َنفس می افتاد

مادر ، در آن ساعت که در میسوخت پرسیدی کجا بودم ؛

تو افتادی ز ِ پا ، من هم به زیر دست و پا بودم . . .

اینقدر بین رفتن و ماندن ، نمان نمان نمان

بمان بمان بمان

پیرم مکن ز بار غمت ای جوان

بمان


خورشید من ، به جانب مغرب روان مشو !

قدری دگر بخاطر این آسمان بمان !

مهمان نو بهار علی پا مَکش ز ِ باغ

نیلوفر ِ امانتی باغبان ، بمان بمان . . .

دیگر محل به عرض سلامم نمیدهند

ای همنشین این دل بی همزبان بمان بمان . . .

روی مرا اگر به زمین میزنی بزن

اما بیا بخاطر این کودکان

بمان

بمان

بمان

انت فی قلبی مادرجان . . .